Od "imprezowiczki" do "kucharki"

I stało się... postanowiłam opuścić program Hell's Kitchen. To była bardzo trudna decyzja.

Pamiętam, kiedy w mediach pojawiła się informacja, że będę w tym programie. Zrobiło się takie zamieszanie, jakby wymieniali prezydenta ... SZOOOK. :P
Standardowo hejty ... bo chleje i daje dupy przecież, a program Hell's Kitchen jest o gotowaniu i nie ma tam dla mnie miejsca. Bo przecież mówiłam, że nie lubię sprzątać i nie potrafię gotować. Przypominam, że biorę udział w programie Warsaw Shore <3, który polega na imprezowaniu, a nie na pokazywaniu jaką to ja nie jestem zajebistą Panią domu :P.

Mam wrażenie, że ludzie myślą, że program WS kręcimy cały rok hahaha. I uważają, że nasze życie to tylko picie i syf. I tu Was zaskoczę.... Poza sezonami, prowadzimy dokładnie takie samo życie jak Wy. Nie wozimy się limuzynami ... Nie pijemy dzień w dzień. Niektórzy nawet normalnie pracują. Sprzątamy, gotujemy i potrafimy zachować się w towarzystwie. Program Warsaw Shore to nasze wakacje. Korzystamy z tego, że na 2 dzień nie muszę się martwić czy mam jeszcze w sobie alko czy nie i czy mogę prowadzić auto. Bawimy się, a Wam dajemy rozrywkę.... Jedni nas kochają inni nie... ale to już nie nasz problem :)

Wracając do Hell's Kitchen.... Zgłosiłam się do programu, ponieważ chciałam spróbować swoich sił. Udało się i się dostałam. Uważam, że każdy ma prawo się rozwijać, tak jak piosenkarki nagle stają się aktorkami, tak ja chciałam z imprezowiczki stać się kucharką. Nigdy nie mówiłam, że jestem mistrzem gotowania. Ale gotować potrafię... moi rodzice świetnie gotują, więc coś po nich mam :)
Było bardzo ciężko... w telewizji to tak wszystko fajnie wygląda... Pamiętam swoje wejście i tą przeklętą kiecke hahaha. Ale kurde chciałam wyglądać ładnie. A tu takie zamieszanie, nie wiedziałam gdzie są garnki i cała inna reszta. Biegałam po tej kuchni jak poszarpana, nic dziwnego, kiecka się podniosła. Nie chodziło o to żeby pokazać tyłek. Swoje okazałości mogę Wam pokazywać na swoim fp. Po prostu chciałam ładnie wyglądać....
Cały czas płakałam z bezsilności. Kiedy cały czas, ktoś ma do ciebie problem, a ty musisz spuścić głowę (czego nie jestem nauczona) to coś cie trafia. W Warsaw Shore ogarnęłabym to inaczej. Zresztą co będę pisać, sami wiecie. PATO hahaha.

Poznałam zajebistych ludzi, każdy z nich walczył o swoje marzenia. Będąc tam, widzi się to jeszcze bardziej.
Ja wiedziałam, że nie daje sobie rady tak jak oni. Wiedziałam, że jestem słabsza. Gotowanie zupy, czy sosu w domu to całkowicie coś innego, niż praca w restauracji. Nie chciałam zabierać komuś miejsca, komuś kto ma tak wielkie oczekiwania po tym programie, jak ja kiedyś miałam. Kiedy zgłaszałam się do Warsaw Shore. Wiem, że szefem kuchni nie będę a ci młodzi ludzie mają ogromne szanse na to żeby się nim stać.
Postanowiłam odejść. Było ciężko, odebrałam sobie szanse na kasę i na to żeby pracować u Amaro. Fakt latałam po tej kuchni jak postrzelona. Ale starałam się jak mogłam. Dałam z siebie 100% . Sprawdziłam swoje możliwości. I uznałam, że to nie jest moje miejsce.

Odeszłam z podniesioną głową, niczego nie żałuję. Nauczyłam się pokory... Tak, tego właśnie nauczyłam się w Piekielnej Kuchni. POKORA. Wiem, że czasem trzeba przyznać się do błędu. Zabrać na klatę to co się przeskrobało i powiedzieć " tak zje*ałam".
Kochani z Piekielnej bardzo Wam kibicuję !!! Dziękuję :*